บทที่ 9 ตอนที่ 9
“คุณหนูอย่างแกเคยทำงานมาก่อนหรือไง ล้างจาน ซักผ้ายังไม่เป็นเลย แล้วจะออกไปทำงานข้างนอก อย่าหาว่าฉันดูถูกเลยนะยายโรส ผู้หญิงสวยๆ ทำอะไรไม่เป็นอย่างแกน่ะ ควรจะมีผู้ชายรวยๆ เลี้ยงไปตลอดชีวิต”
มิตาพูดถูกหล่อนเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยทำงานบ้าน ไม่เคยแม้แต่พับผ้าเองมาก่อน หล่อนไม่มีทางสู้ชีวิตในโลกใบนี้ได้ตามลำพังหรอก
“ฉันเป็นแบบที่เธอพูดจริงๆ มิตา... ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลยเนอะ”
มิตาพอเห็นเพื่อนรักเศร้าก็ตบบ่าให้กำลังใจ
“เอาน่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก่อน เอาเงินจากชาริลล์มาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากนี้ค่อยคิดกันใหม่... ฉันสัญญานะว่าจะไม่มีวันทิ้งแก ยายโรส”
โรสิตามองเพื่อนอย่างขอบคุณ และซบหน้าร้องไห้กับอกของมิตา
“ถ้าไม่มีเธอ... ตอนนี้ฉันคงฆ่าตัวตายไปแล้ว... ขอบใจมากนะมิตา... ขอบใจที่ไม่ทิ้งเพื่อนนิสัยเอาแต่ใจอย่างฉัน... ขอบใจที่ช่วยฉันมาตลอด”
“ที่ฉันทำทุกอย่างลงไป ก็เพราะแกเคยมีน้ำใจกับฉันมาก่อน ดังนั้นเราจะไม่มีวันทิ้งกัน ฉันจะช่วยดันแกให้ผ่านด่านทดสอบชีวิตนี้ไปให้ได้ ฉันสัญญา”
“ขอบใจ... ขอบใจจริงๆ มิตา”
โรสิตาสะอื้นไห้กับอกของเพื่อนรักปริ่มจะขาดใจ ใช่... หล่อนจะทำให้มิตา จะทำให้พ่อกับแม่ที่รอคอยการกลับไปของหล่อนผิดหวังไม่ได้ ชาริลล์ คาร์ตัน ก็แค่เหยื่อ เขาก็แค่เหยื่ออันโอชะของหล่อนเท่านั้น หล่อนไม่ควรลังเลที่จะเชือดเขา...
ห้ามลังเลใจอีกเด็ดขาด... โรสิตา...
เรือนร่างระหงในชุดเดรสสีชมพูหวานของโรสิตาเดินมาหยุดตรงหน้า ชาริลล์เผลอมองความงดงามของหญิงสาวด้วยความตื่นตะลึง ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่หวานละมุน เรือนกายกลมกลึงสลักเสลา และเขาก็เชื่อเหลือเกินว่าหล่อนคงจะหวานไปทั้งตัว
ชายหนุ่มสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่เจ้าความคิดหยาบคายนั้นออกไปจากสมอง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน และเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสุภาพอ่อนโยน
“สวัสดีครับคุณโรส... วันนี้คุณโรสสวยมากครับ”
โรสิตาทรุดกายลงนั่ง เมื่อบริกรของภัตตาคารหรูมาขยับเก้าอี้ให้ หญิงสาวแก้มแดงก่ำ มองผู้ชายที่หล่อระเบิดราวกับไม่ใช่คนจริงๆ ตรงหน้าด้วยความขัดเขินยิ่งนัก
ใช่หล่อนคนเดียวที่ไหนล่ะที่สวยงาม แต่เขา... ชาริลล์ คาร์ตัน เขาช่างดูราวกับพึ่งก้าวลงมาจากสรวงสวรรค์
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล...”
“ผม... ยินดีมากครับที่คุณโรสโทรหาผมวันนี้”
หญิงสาวยิ้มเอียงอาย แก้มแดงระเรื่อ
“น่าอายนะคะที่ผู้หญิงอย่างโรสเป็นฝ่ายโทรนัดคุณชาร์ลก่อน”
ชาริลล์ได้ฟังก็รีบปฏิเสธทันที เพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวมีความรู้สึกไม่ดีแบบนั้น
“ด้วยความสัตย์จริง ถ้าคุณโรสไม่โทรมาเสียก่อน ผมก็จะโทรไปหาคุณโรสในวันนี้อยู่ดีล่ะครับ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย เพราะคาดไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน
“จริงเหรอคะ”
“ครับ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมอยากเจอคุณโรสทุกวัน”
คำพูดคำจานุ่มนวล และจริงใจไร้การเกี้ยวพาราสีของชาริลล์ ยิ่งทำให้โรสิตาเต็มไปด้วยความชื่นชมในบุคลิกของบุรุษรูปหล่อคนนี้
เขาจริงใจกับหล่อน แต่หล่อนกลับกำลังจะหลอกลวงเขา...
ความเศร้าใจทำให้โรสิตาเศร้าหมอง แต่ไม่ช้าก็ต้องรีบซ่อนเร้นมันเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าหน้าที่ของตัวเองในค่ำคืนนี้คืออะไร และที่สำคัญมิตาก็กำลังเฝ้ามองการแสดงของหล่อนอยู่ หล่อนไม่ต้องการให้เพื่อนรักต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับหล่อนอีกแล้ว
“โรส... ก็รู้สึกไม่ต่างจากคุณชาร์ลหรอกค่ะ”
“คุณโรส...”
หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาประหลาดใจของผู้ชายตรงหน้า แก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงความไร้ยางอายที่ตัวเองแสดงออกไป เขาคงมองเห็นสะพานที่หล่อนทอดยาวไว้ให้เดินข้ามได้อย่างชัดเจน มันน่าละอาย และสตรีก็ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่หล่อนเลือกไม่ได้
“เออ... ถ้าคุณชาร์ลไม่สบายใจ... คิดว่าโรสไม่ได้พูดก็แล้วกันนะคะ”
“ใครว่าล่ะครับ... ผมพอใจมากต่างหาก”
คนที่ก้มหน้าหลบมองมือของตัวเองเงยขึ้นทันที นัยน์ตาสีเขียวมรกตของชาริลล์เต็มไปด้วยความพึงพอใจจริงๆ อย่างที่เขาพูดออกมา แก้มนวลแดงปลั่งอีกครั้ง หัวใจในอกขยายใหญ่ขึ้นจนคับแน่น ทั้งๆ ที่เป็นแค่เกมหลอกลวง แต่ปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับหล่อนช่างตึงเครียดจนน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก
“เออ... คุณชาร์ลอย่า... ล้อเล่นกับโรสแบบนี้สิคะ ผู้ชายร่ำรวยและหล่อเหลาแบบคุณชาร์ล จะมามองผู้หญิงระดับล่างอย่างโรสได้ยังไงกันคะ”
แสร้งทำเป็นหัวเราะ ทั้งๆ ที่ภายในอกรู้สึกเจ็บแปลบหนักหน่วง
มือหนายื่นมากุมมือเล็กของหล่อนเอาไว้ บีบแผ่วเบาด้วยกริยาสุภาพ
“ผมไม่เคยแบ่งชนชั้นของมนุษย์ ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้มีฐานะเท่าเทียมกันนั่นก็คือลูกของพระเจ้า เงินก็แค่ส่วนประกอบที่มนุษย์สมมติมันขึ้นมาเพื่อใช้วัดความเป็นมนุษย์ด้วยกันเท่านั้นเอง ซึ่งสำหรับผมมันใช้ไม่ได้ ผมมองคนรอบข้างด้วยความดีต่างหากล่ะครับ”
